Nie próżnuję ;)

Poncho w końcu doczekało się na swoją kolej. Tak się złożyło, że jechałam wczoraj pociągiem na szkolenie. Miałam niepowtarzalną okazję trochę podłubać. Powstało 5 elementów (ten bordowy już był wcześniej). Zaczęłam je łączyć i nawet mi to wychodzi (a ja generalnie nie lubię łączenia i najczęściej po prostu zszywam ze sobą, wszystkie części, ale wtedy jest stanowczo za dużo supełków). Jednak potrzebna jest metoda. Tu akurat ostatni rząd każdego "kwiatka" jest tym łączącym i od drugiego elementu trzeba dodawać kolejne. Szybko przybywa, bo te elementy są duże (ok. 22 cm średnicy). Nie ma  na szczęście wielkich komplikacji. Baardzo się cieszę, że to już prawie weekend. Szkoda tylko że ma się ochłodzić, bo robótki na świeżym powietrzu to jest to. Zamierzam dokończyć pracę na różane wyzwanie. Zobaczymy co wyjdzie z moich zamierzeń. Życzę Wam dużo słońca.

Praca nad wyzwaniem

Oj, jakoś dawno (czyli od soboty) nie szydełkowałam... Dziś też niestety nie, za to wcieliłam w życie jeden pomysł . Tak to już jest, że żakiety bardzo mi się podobają... u innych. Niezwykle rzadko udaje mi się upolować jakiś idealnie dopasowany, bo jak jest dobry w ramionach, to nie dopina się gdzieś indziej, a jak się dopina, to jest za szeroki w ramionach, a jak już wszędzie pasuje, to ma za długie rękawy. Tak więc obcinam rękawy na 3/4 (moja ukochana długość) i wtedy jest ok. Ten, kupiony za śmieszne pieniądze wiadomo gdzie, na początku niby mi pasował, ale jak trochę poleżał, stracił w moich oczach. Sama nie wiem czemu. No ale jak trochę pomyślałam, miałam zajęcie na późne popołudnie: rękawów już nie ma w ogóle i mam fajną kamizelkę. Fotka kiepska, na modelce nie mam jak zrobić, ale coś tam widać.

Nie mogłam wytrzymać i choć mam inne priorytety, to zaczęłam bawić się z wyzwaniem ogłoszonym przez Modraka. Pokazuję Wam na razie tak, żeby nie było widać za dużo. Sam motyw róż już zostanie (mam nadzieję że Wam to przypomina róże? w rzeczywistości jakoś inaczej wygląda...), ale mam tam jeszcze sporo pracy nad tłem, bo jest to pewien użyteczny drobiazg. Jak skończę, pokażę Wam fotki "przed" i "po". Lubię taki recykling. A miałam wyrzucić tę rzecz. Ktoś mnie jednak sprowokował (osoba, od której tę rzecz dostałam - ona nie miała z tego użytku i stwierdziła, że ja pewnie coś wymyślę). No nie byłabym sobą, gdyby tak nie było... Wlazła mi kobieta na ambicję... 

Świątecznie II

Nie byliśmy na spacerze: przejechaliśmy się rowerami! Cudownie, po prostu super! Po deszczu przyroda obudziła się na dobre: brzozy się zazieleniły, kwitną kaczeńce, widać trawkę, coraz bardziej ożywione pola... Uwielbiam jeździć rowerem w towarzystwie rodzinki, a jeszcze bardziej lubię WIOSNĘ. W końcu prawdziwy relaks wśród zieleni. Chyba nie potrafiłabym mieszkać gdzieś indziej.

Dziewczyny, dzięki za szybkie komentarze do poprzedniego posta. Asiu: narobiłam się jak my wszystkie, bo taka nasza kobieca natura:), poza tym nie umiem inaczej. Barbaratoja: u mnie zawsze dużo się dzieje, czasem aż za dużo... niekoniecznie to zawsze dobrze. Pozdrawiam jeszcze świątecznie.

Świątecznie

Witam serdecznie  w świąteczne popołudnie. Fajnie, że powiększyło się grono obserwatorów. Dziękuję Wam za miłe życzenia. Ku mojemu zdziwieniu okazuje się, że niektóre z was zaglądają tu też w Święta:) Ja dziś w końcu odpoczywam. Jak miło. I dziś było trochę krzątania, ale takiego przyjemnego, bo odwiedziła nas rodzinka. Wczoraj padłam jak betka, bo w sobotę do późna trwały moje przygotowania. Jak zawsze do ostatniej chwili, bo jakoś tak się składa, że nie było można wcześniej. W tym roku trochę zawiniły jajka, zające i barany. A, i kury;)  W piątek dopiero od ok. 15.30 wzięłam się za ciasta, ale skończyłam ostatnie zamówienie. Nawet jestem zadowolona.

  

                 W sobotę przed 6.00 postanowiłam, że nie będzie tak, jak w tym powiedzonku o szewcu i powstał maleńki zajączek i równie drobny baranek. Dokończyłam też moje jajko, bo chciałam mieć choć jedno do święconki. Zrobione byle jak najszybciej, nie jest wcale takie złe... Wisi sobie i ozdabia kuchnię. 

 

 Tu inna dekoracja, misz-masz mój i dzieci.

Ciasta jak zawsze upiekłam w jeden wieczór. Trochę miałam przygód, bo sernik krówka może jednak niezupełnie wyjść. Po pierwsze dałam za duży budyń i nie jest puszysty ser, a tego nie lubię. Po drugie, po wstawieniu do piekarnika znalazłam w kubeczku żółtka, a to oznaczało jedno: jakoś nie trafiły do czekoladowego spodu... co nie oznacza wcale, że sernik nie jest dobry. Kolejna wpadka: postanowiłam upiec te babeczki, którymi częstowała mnie koleżanka Kinga. Nie dogadałyśmy się, bo wyraźnie zrozumiałam, że muffinki piekły z siostrą wyłącznie w papierowych foremkach. Tak oto wyszły mi wspaniałe w smaku.... placuszki z brzoskwiniami. Nie poddając się jednak piekłam je dalej, tym razem w wersji z czekoladkami Merci (brak w domu innej czekolady akurat, więc je posiekałam) i dałam bardziej gęste ciasto. Nie porozjeżdżały się, ale to już nie to samo w smaku, choć kształt podobny do babeczek. Potem przyjechała Kinga z siostrą na malowanie pazurków (fotek brak), przywiozła swoje prześlicznie kształtne babunie i wydało się: dziewczyny mają specjalną blaszkę do muffinek! A ja chciałam z motyką na księżyc! Nie szkodzi, placuszki już zjedzone. Hit dla dzieci. Był i mazurek chałwowy, cytrynowy i trójkolorowa babka. Nie robiłam więcej (zwykle bywało więcej), bo nie i już. I tak będziemy to jedli jeszcze po Świętach.

Lubię takie chwile, kiedy jest w domu względnie czysto (i tak nie zdążyłam wszystkiego posprzątać, trudno), ale nade wszystko spokojnie i sympatycznie. Można z dziećmi poleżeć, powygłupiać się i poczytać książeczki. To jest to. Jeszcze chcielibyśmy iść na spacer, ale coś kropi (wczorajsza burza sprawiła, że wszyscy spaliśmy po południu). Może jednak się uda. Już rozmyślam o kolejnych robótkach. Chciałabym zrobić prezenciki na "podaj dalej". No i jest "Różane wyzwanie" w "Modrak Cafe". Już mam mały plan, ale tak naprawdę pomysłów jest kilka. Może też w końcu wezmę się za  poncho dla Kingi. Jest na razie jeden element i trochę drugiego. Dobra, nie nudzę więcej. Na koniec pokazuję jedno z przeznaczeń kwiatka od Asi-Esprit. Na tym płaszczyku prezentuje się nieźle, oczywiście lepiej nizżna fotce. Na sukience (czarnej w czerwone kwiaty) też fajnie.

Prezenty

Dostałam i ja swoje prezenty! Asia-Esprit przysłała mi paczuszkę, w której oprócz wygranego hiacyntowego (fajne określenie tego koloru Asiu wymyśliłaś!) kompletu biżuterii, był filcowy kwiatuszek (ciekawe, skąd wiedziałaś, że marzyła mi się jakaś filcowa broszeczka?) i słodkości. Zresztą, zobaczcie:

Asiu dziękuję Ci serdecznie. Biżuteria będzie na Święta w sam raz, a herbatka właśnie się parzy. Cieszę się bardzo!

Coraz bliżej końca zamówienia

Jeszcze tylko 2 barany i 2 jajka. I można się brać za swój bałagan. Nawet nie macie pojęcia jak u mnie brudno... Pranie nie złożone czeka od soboty albo od niedzieli. Masakra. Nie warto jeszcze za bardzo sprzątać, bo dzieci już nie chodzą do szkoły, a my jesteśmy w pracy, to i tak zastaniemy bałagan. 

Tak szybciutko Wam pokażę  wczorajszą dekorację - szkolny konkurs na najpiękniejszy stół wielkanocny. Każda klasa coś zrobiła. Wszystkie były piękne. My w klasach I-III zajęliśmy drugie miejsce. Dzieciaki (klasa maleńka, zaledwie 10 osób) były dumne. I każdy oczywiście dostał coś słodkiego.

 Takie kureczki wczoraj powstały (największą sobie zostawiamy, bo w końcu coś trzeba sobie...), a jajo bladym świtem. Kiedy ja to skończę? Barany za długo się robi, jak czas goni.

Już dziś życzę Wam dużo spokoju, pogody, radości, odpoczynku, rodzinnej atmosfery i głębokiego przeżycia nadchodzących Świąt.

Koszyk z jaja

Zrobiłam wczoraj zupełnie coś innego niż zamierzałam, ale wyszło mi tak, że muszę się pochwalić. Mówcie co chcecie, ale mi się podoba. Mam tylko nadzieję, że właścicielce się spodoba. Właściwie to miało być jajo takie jak inne: trochę szydełka, trochę karczocha, ale wstążki same układały mi się inaczej. Na takim olbrzymie trzeba było coś fajnego wymyślić. Obfotografowane na wszystkie strony właśnie dlatego, że jestem zadowolona. Dziś posłuży jako element pewnej dekoracji, ale o tym później lub jutro.

Dokończyłam też trzy miłe zajączki i zaczęłam nową kurkę. Jeszcze tylko trochę. Wy już skończyłyście swoje jajka i inne zamówienia, ale ja niestety jeszcze się bawię. Zaczynam sypiać po pięć godzin, ale w Święta odeśpię. Mam nadzieję.

W końcu zawitała prawdziwa wiosna

Z tego się bardzo cieszę, bo od razu mam chęć do działania. W sobotę trochę posprzątałam, więc szydełko grzecznie czekało. Porządki skończyły się o 2.00 w nocy (jak pewnie u większości z Was), ale w końcu mogę się pochwalić prezentem. A właściwie prezentami. Jakiś czas temu zauważyłam na blogu Gugi kaczuszkę, która miała być gąską i zamarzyła mi się taka biała gąseczka. Poprosiłam więc o możliwość wymianki, i co dostałam? 

Czekałam na pewną przesyłkę (która jakoś jeszcze do dziś nie dotarła) i gdy już ją trzymałam w rękach, zdziwiłam się ogromnie, bo nie wiedziałam, że to właśnie moja gąska. Skubana rozmnożyła się i zaprosiła do towarzystwa zajączki i takie różowe cudo, które od razu zakosiła mi moja panienka. Oliwkowy zajączek też ma małego właściciela, który łaskawie pozwolił mi go zawiesić na wiklinowym wazonie. Jakoś zdjęcia tylko nie chciały ładnie wyjść, ale uwierzcie na słowo: gąski są przepiękną ozdobą mojego kuchennego okna. Naprawdę  to jest TO. Dziękuję, dziękuję! Mam teraz świąteczny nastrój w domu.

 

W związku z tym, że czas goni barrrdzo, a mam jeszcze kilka zamówionych rzeczy do zrobienia, przedstawiam Wam mojego zoo ciąg dalszy. W sobotę przez zupełny przypadek kupiłam sobie małą kureczkę. Nie znam osoby, która ją zrobiła, zauważyłam to u nas w sklepie w różnych rozmiarach. Kupiłam kurkę dla wzoru (dlatego najmniejszą), bo kolor mi się nie bardzo widzi (wszystkie niestety były takie wściekle pomarańczowe)... Na zamówienie - a muszę zrobić 3 - powstała pierwsza kurka. No jest chyba całkiem, całkiem. Nigdzie nie widziałam takich, a chciałam zrobić coś innego. Jeszcze zajączki, zaczynam myśleć, że coraz lepiej mi wychodzą. Oczywiście jest nowy baran do towarzystwa. Dziś brzydkie zdjęcia, ale nie miałam czasu szukać dobrego światła.

 

A na koniec pokazuję Izy pracę konkursową z zeszłego roku: pisaneczka z prawdziwej gęsiej wydmuszki (babci jedyna gąska użyczyła do tego swojego jaja). A tak nam się o niej przypomniało przy okazji odświeżania koszyczka wielkanocnego. Malowana flamastrami i lakierami do paznokci. 

 

Muszę kiedyś gąsce pstryknąć fotkę, jak zechce się ładnie uśmiechnąć;) Dziś zamierzam walczyć dalej z ostatnim większym zamówieniem i mam do skończenia wyzwanie w postaci tak na oko 25-centymetrowego jaja. Już zaczęłam. Pojawiły się na nim wstążeczkowe kwiaty, ale jeszcze dużo roboty. Zresztą zobaczcie sami:

Wylęgły się nam pisklęta!

Jak wróciłam wczoraj późnym wieczorem do domu, to oniemiałam: dzieci dokończyły swoje konkursowe prace! Wcześniej miały gotowe jajka: Adaś okleił swoje piórkami (bo szybko i łatwo - w sam raz dla sześciolatka), zaś Iza chciała bibułą. Zrobiła wedle swojej wizji. Pomysł na szybkie kurczaki to ja im podałam, Adasiowi pokazałam na przykładzie kogutka jak się zwija wełenkę, pocięłam też butelki po napojach na koszyki i tyle mojego. Reszta to zupełna improwizacja małych (zresztą mnie nie było w tym czasie z nimi). Adaś więc chciał koguta, czarną kokoszkę i małego kurczaczka. Iza zrobiła takie małe słodziaki. Może niekoniecznie wszystko widać na zdjęciach, ale zadbała o każdy szczegół (pomogła tez bratu, bo nie radził sobie z dzióbkami, grzebykami i pazurkami, które są wielkości ok. 0,5 cm!). Zachwyciłam się. A one miały niesamowitą satysfakcję. Obiecałam, że pokażę, więc pokazuję. Rano, gdzieś o 6.30 usłyszałam pytanie: "Mamo, wrzuciłaś nasze kurczaki do internetu?" (syn). No jakoś nie miałam wcześniej jak, bo zajęta byłam wcielaniem w życie swojego pomysłu. Pierwszy raz pokazuję coś nie skończonego, ale tak mi się podoba, że muszę. Wymyśliłam sobie kwiaty. Robiłam też nowe jajo i jeszcze coś, co pokażę jak dotrze do właściciela. 

Chciałam Wam podziękować za to, że jesteście. Naprawdę dajecie mi siłę do działania, wymyślania nowych rzeczy i w ogóle jesteście przemiłe. Nie dość, że same wyczyniacie cuda, które mogę u Was oglądać, to jeszcze wspieracie mnie dobrym słowem. DZIĘKUJĘ. I cieszę się że byli chętni do zabawy w podawankę.

Janeczko, dzięki za kartkę. Jest piękna, a mi strasznie miło. 

I jak tu Was nie lubić? Guga jesteś niesamowita! Wiesz dlaczego. A wszystkim innym powiem jak już się uporam z porządkami. Bo pięknych rzeczy nie można byle jak pokazać.

Życzę Wam słonecznego weekendu. Wszystkim odwiedzającym, których jest coraz więcej. Nie wierzyłam, że tak będzie, jak zakładałam bloga.

W wielkim pędzie

Coś robię, ale uważam, że za mało. Niestety nie idzie tak, jak bym sobie tego życzyła. Ale tak musi być. Część zoo pokazuję, bo zaraz ode mnie wywędruje. W rzeczywistości ten zając z koszykiem jest ładniejszy. Podoba mi się, tylko za dużo włóczki pochłania. Dostałam coś fajnego, i sprawiło mi to niesamowitą przyjemność, ale pokażę Wam dopiero jak nieco ogarnę w kuchni i zrobię odpowiednią aranżację. Naprawdę uwielbiam takie niespodzianki. Czuję, że z części niespodzianki zostanę ograbiona przez moje pisklaki. I już nawet wiem co które będzie chciało. Jutro pokażę co zrobiły dzieci na konkurs wielkanocny do szkoły. Same:) 

PODAJ DALEJ

Nic nie pokazuję, bo biegiem robię to moje małe zoo (już trochę mnie to zmęczyło tak robić ciągle to samo i w wielkim pośpiechu, ale nie poddaję się jeszcze), ale nie o tym chciałam.

Zapisałam się właśnie do zabawy u Asi, więc ogłaszam u siebie zabawę i mam nadzieję, że będą chętni. Już się cieszę na myśl o tym, że będę musiała coś wymyślić. Zatem zapraszam:

Zasady są następujące:

1. Trzy pierwsze osoby, które w komentarzu zgłoszą chęć udziału w zabawie, otrzymają ode mnie własnoręcznie uczyniony upominek, który zobowiązuję się wysłać w ciągu 365 dni.
2. Osoby te mają obowiązek ogłosić "Podaj Dalej" u siebie.
3. Każda z tych osób może się bawić w "Podaj Dalej" tylko 3 razy.

Mało dziś

Wiedziałam że nie uda się zbyt wiele w ten weekend. Tamten męczący tydzień się skończył i zaczął się kolejny, wcale chyba nie lepszy. Dlaczego muszę tak od poniedziałku chodzić wściekła i zmęczona? Pozostaje nadzieja, że to się zmieni, bo to dopiero początek tygodnia.

U mnie nic nowego. Zając i baran. Zając poszedł (robiony we współpracy z Izą) do Izy koleżanki jako część prezentu urodzinowego. Biżuterię robiła samodzielnie moja dzielna dziewczynka jako dalszą część prezentu. Ja tylko prasowałam. 

Baran podobny do innych, więc nuda i nie pokazuję.

A zamiast tamtej sutaszowej broszki  w końcu wyszedł wisior.

Próba mojej wytrwałości, czyli premiera sutaszu

Jajka skończone. Przynajmniej na razie. w kolejce czekają 3 zające i 2 barany, o ile nie skończy mi się wełenka boucle... A jak się skończy, będą barany niekudłate, bo wełenka była kupiona w second-handzie w ilości jednego kłębka i, jako że gruba, szybko wychodzi. Mam tremę przed pokazaniem moich niezbyt udolnych prób sutaszowych, ale obawiam się, że długo to potrwa, zanim odpowiednio wyćwiczę używanie maleńkiej igiełki (musi w końcu przechodzić przez otwory w koralikach) i swoje nerwy... Nie jest to mistrzostwo świata, ale robione bez wzorców i ściągawek, bo nie chciało mi się podłączyć komputera i zerknąć jak robią to inni. A szkoda, bo mogło być znacznie lepiej, ale pruć nie zamierzam, bo nie znoszę żadnego prucia. Kolory moje, więc jak podszyję to z tyłu i znajdę w domu zapinkę, będę nosić to jako broszkę. A co tam. Kolejna próba (w tych samych kolorach bo nie mam innych jeszcze) będzie po zrobieniu zoo. 

Miałam zamiar nie pokazywać już jajek, ale chyba przez najbliższe dni nic nowego nie będzie, a chcę udokumentować swoje poczynania (przez lata tego nie robiłam i nie pamiętam nawet już co powstało, a było całkiem sporo). W każdym razie na 32 jajka każde było inne i jeśli materiały te same, to inna kolorystyka lub odwrotnie. Chyba jestem zadowolona. A dom zarasta brudem.... Udaję, że tego nie widzę. Auto odpaliło. To już plus.

Muszę opracować jakiś pomysł na szybkie i efektowne zrobienie pracy pod tytułem "Symbol/symbole Wielkanocy". Moje szanowne dziecko oświadczyło, że ma konkurs plastyczny w szkole. Chcę, żeby zrobiła coś (jak zawsze) sama, problem tylko w tym, że dziecko ma chęć na pracę wspólną, bo podobają jej się zające i barany, a sama jeszcze nie podoła. Zobaczymy, już powiedziałam, że jeśli pomogę, to podpiszemy, która co robiła, żeby nie było ściemy. W naszej szkole podoba mi się w konkursach plastycznych ich założenie: praca dzieci ma być przyjemnością i wspólnym spędzeniem czasu z rodzicami, bo przecież maluchy niekoniecznie wszystko wykonają same. Zaś w moich dzieciach cenię taką postawę, że na konkursy prace robią same, ale zwracają uwagę na to, by przy nich BYĆ w tym czasie. Jak na razie z dobrym skutkiem. Znów się nagadałam, chyba na zapas.  Dobra, pokazuję.

Jajecznica:)) w towarzystwie butów i barana

Wykańczam jajka, a one mnie:) zostały mi do zrobienia 2, ale mam jeszcze wstążkę, więc pewnie dokupię styropianu. Te od razu poszły, a najbardziej podobało się to pierzaste, robione o świcie... Zresztą wszystkie kończyłam rano, a pierzaste jakoś tak samo nagle przyszło mi do głowy.

 

Pierwszy baran zyskał jednak fryzurę (tak lepiej wygląda, prawda?) i powędrował w kieszeni mojego męża jako upominek dla pewnej życzliwej osoby.

Na koniec pokażę Wam mój szalony pomysł na rewitalizację butów. Trochę nie chciały się wyczyścić, więc potraktowałam je markerem. Wyszły takie "poprzecierane", co bardzo mi się podoba. Zdjęcie trochę kiepsko to pokazuje, ale  wierzcie mi na słowo: można w tym chodzić. Już kiedyś tak przemalowałam swoje ślubne buty i mają przepiękny (jednolity - bo marker inny) kolor, tylko niestety fason z lekka niemodny i ciasne. Pokazuję Wam fotki przed i po.

 

Nie wiecie przypadkiem, jak trochę rozciągnąć dobę? Tak tylko trochę.... Jak przeżyję ten tydzień, to będzie dobrze. Byle do niedzieli, bo sobota pod znakiem strusia pędziwiatra. Nie dość, że trzeba pogodzić tysiąc rzeczy naraz, to jeszcze samochodzik nie odpalił.... Ciekawe, czemu? Nie powinien mnie tak zaskakiwać., łobuz jeden. Dobrze wie, że bez niego jak bez ręki, skoro moją dwójkę trzeba odbierać z dwóch różnych miejsc o różnych godzinach. I jeszcze znowu zgubiłam kolczyk, tym razem inny. Dobra, ponarzekałam sobie, to zmykam. Przeżyję, jak zwykle.