Anioł Adasia i maleństwa

Adaś przygotował anioła na konkurs szkolny. Jest z masy papierowej (takiej gotowej, kupionej w sklepie). Przy konturach pomogła mu troszkę Iza. Wyklejał go pracowicie sam, włosy też pomagała mu siostra wykonać. Za to ozdobił go sam moimi lakierami do paznokci i różnymi przydasiami (tu Modrak pewnie rozpozna podarowane mi przydasiowe kolczyki:))

 Fajny wyszedł, prawda?

Zajrzałam do Szuflady, bo miałam nadzieję, że nie upłynął jeszcze termin wyzwania i trafiłam dosłownie w ostatniej chwili. Przecież nie musi to być moja praca:)

Iza też szykuje anioła na konkurs, ale na wyzwanie już nie zdąży, bo jej anioł to poważniejsza sprawa. Dodam tylko, że zgodnie z wymogami konkursy anioły mają być płaskie, nie formy przestrzenne.

A teraz maleństwa. Dawno nic tak drobnego nie szyłam i jakoś ciężko mi szło. Z kolczyków jestem zadowolona, z zawieszki niekoniecznie. Polecą baardzo daleko, do osoby niezwykłej, ciepłej i skromnej. Dlatego maleństwa.

 

Dziwny ten dzień... Odczułam, że zaczyna przeszkadzać komuś fakt, że ośmielam się mieć jakieś swoje pasje i zainteresowania i większość ludzi odnosi się do tego w bardzo sympatyczny sposób... I to jest bardzo przykre. Dodam, że to nie jest kwestia zazdrości (przynajmniej tak mi się wydaje), może raczej poświęcanego na moje, że tak powiem "bzdurki". No tak, może powinnam ukrywać to przed światem i nie pokazywać, że coś umiem i sprawia mi to ogromną przyjemność. Kurczę, w domu jakoś to nie przeszkadza, a przecież odbywa się kosztem domowych obowiązków, a komuś z zewnątrz tak. Jasne, powinnam zamknąć swój kram z robótkami i przypomnieć sobie o nim na emeryturze. Przejmować się nie będę, choć wytrąciło mnie to z równowagi. Dłubałam od zawsze, może z mniejszą częstotliwością, więc dlaczego miałabym tego nie robić dalej?

Dziękuję serdecznie za każde słówko, cieszę się z powiększającego się grona obserwatorów:)