Pierścioneczki i prośba

Dziękuję Wam bardzo za komentarze pod poprzednim postem. One tak mobilizują, że sama się czasem zastanawiam, skąd mam na to wszystko siłę. Ten tydzień to pierwsza zmiana mojego męża w pracy, więc i ja rano wcześniej wstaję. Jak się uda wszystko biegiem ogarnąć (a jakoś wyjątkowo się udaje), to po pracy jest czas na odrabianie z dziećmi lekcji i jednocześnie robótki. Pędzę, bo mam kilka zamówień, a ciągle gdzieś tam coś jeszcze "wisi" z dawno obiecanych rzeczy. Robię te najpilniejsze. Fotki pstrykam najczęściej rano, choć to coraz trudniejsze, bo rano jest ciemno.  Bywa, że w domu jest koszmarnie brudno, albo że pranie wisi tydzień, ale nie w tym tygodniu, bo jeszcze nadążam. Mam troje Pomocników i jak im się chce to pomagają, a ja doceniam tę pomoc. Każdy umyty talerz czy zamiecioną podłogę bardzo chwalę:) Nie zawsze są chętni - też bywają zmęczeni. Tatuś też przecież pracuje, a i szkoła męczy, szczególnie pierwszaków:) (Zwłaszcza, jak trzeba ciągle coś kolorować, a bajki lecą w TV...) Poza tym są do zrobienia pewne "podwórkowe" prace, którymi ja się nie zajmuję, więc w domu siłą rzeczy trzeba... Dobra, bo znów się zagadałam, pokazuję te kiepskie foty.

Zamówione były dwa. Jeden koniecznie z jasnym brązem, drugi zółto-czarny. Jakoś wyszły mi dwa zółto-czarne - do wyboru.

Na koniec coś ciekawego: koniecznie zajrzyjcie do Mupki, bo robi świetne rzeczy! Małpeczki tak sympatyczne, że nie można im się oprzeć. Blog dopiero się rozkręca i potrzebuje mobilizacji. Dorotko, pozdrawiam serdecznie i trzymam kciuki za powstanie pierwszej sutaszowej, samodzielnie wykonanej  broszki!

P.S. Myślałam, że ktoś może złapał fajny licznik u mnie... Cieszę się z tych 10 000:) i witam nowe Obserwatorki.