Wielka niedzielna premiera

Skończyłam poncho! Duma mnie rozpiera po prostu. Męczyłam to poncho chyba więcej niż pół roku, nawet na pewno więcej. Były kilkumiesięczne przerwy, bo przecież roboty przy tym wcale nie było aż tak wiele. Chyba ja jednak nie z tych, co lubią robotę taśmową... A tu było trochę takich samych kawałków. Wczoraj jednak postanowiłam: koniec, choćby nie wiem co. Północ mnie zastała przy wykańczaniu, obcinaniu i chowaniu nitek (oj, nie lubię) i praniu (oj, nie cierpię!). Ale jest. Jeszcze wilgotne, ale wykorzystałam słoneczko do zrobienia tych paru nędznych fotek na ludziu, czyli mnie we własnej osobie:) Ciężko było, bo mała  ma trudności z robieniem zdjęć i do dyspozycji mamy tylko telefon. I tak się cieszę, mam nadzieję, że obdarowana będzie zadowolona. Kwiatek-broszka to nic innego, jak jeden nieudany element, który usiłowałam sfilcować w pralce i wyszło tak sobie. Można je nosić na kilka sposobów:) Spore to poncho. Koleżanka też wysoka, więc będzie akurat. Dowiem się we wtorek. Idę szyć, skracać i przerabiać. A Wam dziękuję za odwiedzinki i życzę miłego popołudnia.