To już 10 lat!

 Witajcie,

Wiem, że coraz rzadziej tu zaglądam. Wybór tego miejsca, gdzie publikuję swoje prace, zdecydowanie jest trudniejszy, odkąd inne media stały się zdecydowanie szybsze w obsłudze. Bloga nie zamykam, bo to kawał mojego życia. Na Bloggerze jestem od 10 lat, a i sam blog niedługo będzie obchodził okrągłą rocznicę. Cieszę się, że założyłam go dzięki jednej z Was, że poznałam tak wiele blogów i ich twórczyń. Byłyście i jesteście dla mnie inspiracją. Kilka z Was poznałam osobiście i baaardzo jesteście mi bliskie. Dziękuję, że jesteście, że zaglądacie mimo moich nieobecności i że zostawiacie słówko. Część z Was przeniosła się na Facebooka i Instagrama, gdzie również bardzo miło Was widzieć. 

Rocznica niejako zmusza do podsumowań. Nie będę wymieniać tych wszystkich technik, które poznałam w ciągu tych 10 lat, bo jest tego naprawdę wiele. Zaczynałam od szydełka i szycia. Przez chwile wydawało mi się, że szycie biżuterii z sutaszu to jest właśnie to, co podoba mi się najbardziej, dopóki nie poznałam frywolitki. Patrząc po ilości prac zastanawiam się, czy kiedyś miałam większą potrzebę codziennego pokazywania czegoś nowego, czy po prostu miałam więcej czasu?

Z tym czasem to chyba nie, bo ja stale w biegu, ciągle chciałabym, żeby doba była dłuższa, a ona się nie wydłuża.  Bardziej na luzie podchodzę do pewnych spraw, ale nadal prawie nieprzerwanie coś tworzę. Mam ciągle pełno pomysłów, tylko kiedy je realizować? Praca nadal absorbująca, obowiązki domowe jak u każdego - czasem trzeba przymknąć oko na bałagan. Mam lenia totalnego, jeśli chodzi o gotowanie. Jeszcze jak ktoś podsunie pomysł, to super, pod warunkiem, że nie jest to czasochłonne. Po pracy wolałabym coś "podłubać".

Ostatnio są to szydełkowe torebki, które są oparte na moim własnym pomyśle i jestem z nich mega dumna. W ogóle zeszły rok można u mnie nazwać serwetkowo-torebkowym. Biżuterii prawie nie robiłam, choć lubię przecież. Ale większe prace zdominowały całkowicie mój robótkowy świat. Nagle zapragnęłam kilku serwetek, które po prostu MUSIAŁY powstać. Jedną, według własnego wzoru, robiłam z przerwami ze dwa lata, aż w końcu przyszedł czas na dokończenie. Inne są mniejsze, ale jest jeszcze taka, która chyba od maja się supła. Ale jestem na ostatnim rzędzie, wiec jest realna szansa na dokończenie. A wracając do torebek, to najpierw były tzw. nerki wg tutorialu Joli Mazurek, trochę przeze mnie zmienione. Dla mnie, dla szwagierki, dla córki, dla koleżanki... Potem znów torebka-tulipan dla szwagierki. A potem kupiłam zapięcie, czyli bigiel. Miała być torebka dla mnie, do kościoła. Takie babcine zapięcia zawsze mi się podobały. Kilka prób, sporo prucia i powstała. A potem jeszcze 6 kolejnych. I będą następne. Wszystkie są większe od tej mojej pierwszej, bo już takiego bigla w hurtowni nie mieli. Trzeba było przekopać internety i rozczarować się, jakie te bigle są drogie... W końcu znalazłam miejsce, w którym je kupuję w przyzwoitej cenie, ale muszę brać 5 sztuk. Ale cóż - wykorzystam. Mam kilka zamówień, mam jeszcze sznurki i pomysły. Zostawiam Wam te zeszłoroczne migawki i aby jakoś uczcić tę rocznicę, mogę zrobić dla chętnej osoby małą torebkę-niespodziankę :) No chyba, że jakieś frywolitkowe lub makramowe biżu.

Ktoś chętny? 

1. Zacznę od serwetek. Wzór Laury Bziukiewicz, "Greta"

2. Wzór "Jan's Doily", Robin Perfetti

3. Wzór Teri Dusenbury

4. Wzór Laury Bziukiewicz

5. Wzór Laury Bziukiewicz

6. Ta moja, którą dwa lata robiłam

Jejku, ja naprawdę tyle serwetek zrobiłam? Sama nie wierzę. Do tego jeszcze jedna, którą kończę, taka na ponad 40 cm średnicy... 

7. Jest i szydełkowa, wzór z gazetki "Moje robótki"

Biżuteria to tylko 3 pary kolczyków i zawieszka, więcej biżu chyba nie zrobiłam , aż dziwne, nie? 

Kompletna nowość to ogródki w szklanych naczyniach. Kwiatki w tym dużym kielichu z nieznanych przyczyn zdechły...

Wianek ze sznurka. Miało być ich więcej, ale zabrałam się za torebki :)

Jedyna ozdoba choinkowa, jaką zrobiłam w minionym roku dla siebie (nie liczę bombek decou na warsztaty, które prowadziłam)

A teraz najważniejsze, czyli wspomniane torebki i torebeczki:

Złoto z Bollywood

Pojawiam się na kolejną chwilkę, żeby zaznaczyć swoją obecność na blogu. Kiedy kolejna wizyta - tego nie wiem, choć jest znów co nieco do pokazania.

Od bardzo dawna zbieram się do długiego posta lub cyklu postów z moimi meblowymi przeróbkami. Mam jeszcze dużo do zrobienia w tej materii i w końcu to zaprezentuję. Czas mamy trudny. Staram się pracować w domu, zdalnie. Staram się nadrobić domowe zaległości, których jest naprawdę sporo. Chciałabym wykorzystać maksymalnie czas, w którym fizycznie jestem w domu. O dziwo na robótki jest go mniej niż normalnie. Nie tworzę zbyt wielu rzeczy, bo skupiłam się na nieco większych projektach, a zaczętych jest co najmniej kilka. Tymczasem nie chciałam przejść obojętnie obok wyzwania w Szufladzie zatytułowanego "Bollywood". Uwielbiam te kolory, ten klimat :)

Kolczyki ociekające złotem są dość duże, jak na Bollywood przystało. Na pewno widać je będzie z daleka :) 

Link do wzywania: https://szuflada-szuflada.blogspot.com/2020/03/bollywood-wyzwanie-na-marzec.html

Wzór Emelie Zakh jest tak wdzięczny, że powstanie jeszcze niejedna ozdoba, choć nie cierpię nawlekać takich ilości koralików.

Cieniowanego bratka wykorzystałam jako zawieszkę do czarnego torbo-plecaczka, żeby go troszkę ożywić.

Zjawię się niebawem i bardzo serdecznie pozdrawiam wszystkich zaglądających tutaj. Trzymajcie się w zdrowiu!

I znów na chwilkę

Przychodzę na momencik zaznaczyć swoja obecność w blogowym świecie. Kto w ogóle wymyślił grudzień? Nie lubię tego miesiąca już od kilku lat. Ale nie będę narzekać, bo chciałam coś pokazać.

Znów coś dużego :) Choć niezmiennie wolę mniejsze robótki, to tym razem poszalałam jeszcze bardziej niż z dywanikiem. A tak na marginesie, to dywanik jest super. Piorę go średnio co 2 tygodnie i nadal pięknie wygląda.

Dziś  bielutka jak śnieg serweta. Nie dla mnie, bo sobie to chyba nie zrobiłabym takiej dużej, chociaż by się przydało. Ta ma niemal metr średnicy.

Zgłaszam ją na Szufladowe wyzwanie, bo zdecydowanie sobie na to zasłużyła ;) Delikatna i zwiewna jak biały puch. Taki śnieg to niech sobie pada :) Za prawdziwym, podobnie jak za zimą, nie przepadam. 

A reszta niech czeka na pokazanie. Może znów jakiś zbiorczy pościk kiedyś wrzucę. Jest zdecydowanie mniej robótek w tym półroczu niż zawsze, no ale cóż, nie zawsze jest siła i ochota, jak już znajdzie się chwila czasu.

A po kolejnej przerwie... otwieram szufladę.

Witam znowu po długiej przerwie. Jak zwykle czas za szybko przeleciał. Niewielkie zaległości jakoś pewnie nadrobię niedługo, dziś wracam z najnowszym "dziełem". Muszę przyznać, że wyszło imponująco wielkie. Od jakiegoś czasu marzył mi się dywanik ze sznurka.

Przerażała tylko cena tego sznurka. I nie myliłam się. Wyszło go znacznie więcej niż bym tego chciała. W dodatku moje lokalne pasmanterie nie zaopatrują się w sznurek 5 mm zbyt często. Musiałam nieźle się nakombinować. Kolorystycznie jest tak, jak chciałam. Robiłam wg jakiegoś kiepskiego schematu, trochę więc zmieniłam. 

Dywanik ma aż 1,5 m średnicy i jest ciężki. Niemal kilometr sznurka poszło. Szydełka 12 mm używałam pierwszy raz w życiu. Było grubo ;)

Zgłaszam go na wyzwanie w Szufladzie, akurat znakomicie pasuje :)

Dzięki za odwiedziny i do następnego :) 

Gdzie jestem jak mnie nie ma?

Jestem w różnych miejscach. Jak zawsze z dużą energią, głową pełną pomysłów i totalnym od kilku lat brakiem czasu. Praca, życie... czasem też tworzenie. Jak każdy, mam swoje mniejsze i większe problemy, dlatego zwyczajnie nie mam siły na aktywne tworzenie tego miejsca. Nawet nie wiem, czy jeszcze chcę. Inne media są zwyczajnie szybsze w obsłudze, bo tylko pyk, pyk zdjęcia z telefonu i już. Komputera nie chce mi się w domu odpalać, bo i kiedy? Jak już, to po to, żeby zrobić coś związanego z pracą.

W miarę jak rosną zaległości na blogu, rośnie też moja niechęć do uzupełniania. Czy się to zmieni - nie wiem. Kompletny brak motywacji. Zresztą - tyle fajnych znajomych blogów nie funkcjonuje, że naprawdę coraz mniej tu zaglądam. 

Ostatnie zdjęcia są tu niemal sprzed roku... to straszne zaniedbanie. Już z 20 razy zabierałam się za pisanie, ale skończyło się tylko na napisaniu paru słów.

Wrzucę coś, czyli prawie wszystkie zaległości, może kogoś chociaż zainspiruję. Będzie co oglądać przynajmniej. Dziękuję za wszelakie odwiedziny :) 

Wydaje mi się, że tak bardzo dawno ją robiłam... Bransoletka wg mojego wzoru.

To też mój własny pomysł i jedne z najbardziej ulubionych kolczyków w kolorze różowego złota

Te kolczyki poszły w świat (bodajże w ramach wymiany na piękna torebkę, razem z innymi biżutkami).

 Pamięć ulotna i nawet nie wiem komu malowałam tę skrzyneczkę.

Kwiatek wykonany z foamiranu.

Z każdym zdjęciem coraz bardziej dochodzę do wniosku, że mam za dużo biżuterii... Po usunięciu kryształków, które były dla mnie zbyt ozdobne na co dzień, te kolczyki też bardzo często noszę.

Pająk w zimowym klimacie też mój :)

Mniejsze kolczyki powędrowały w ramach wdzięczności w dobre ręce, większe nie mają jeszcze właścicielki.

Kolejny komplecik mój...

Te wielkie koła są własnością koleżanki, która wygląda w nich po prostu super :)

A te kolczyki leżą i czekają. Były robione na zamówienie, ale zamawiająca napisała, że są super i nic poza tym. Cóż, nie będę się narzucać.

Białe łezki są (pewnie się zdziwicie) moje, a kolorowe czekają na właścicielkę.

A te tak długo czekały, że aż odbarwiły się od metalowej bazy.

Bransoletka zrobiona dla samego faktu wykorzystania nowego pomysłu. Czeka.

Kołnierzyk wg projektu Laury Bziukiewicz. Moja duma, choć foto mocno kiepskie.

Naszyjniczek nie trafił jeszcze do nikogo.

Dwa imieninowe flower-boxy.

Maluszki do przygarnięcia.

I znowu moje kompleciki.

Bransoletka z zeszłego roku już  była pokazywana, ale dorobiłam do niej frywolitkowe drobiazgi.

Jaka szkoda, że zdjęcie nie oddaje uroku tej bransoletki, ale obdarowana była ponoć zachwycona.

Kwiatki z foamiranu ozdobiły proste karteczki z podziękowaniami dla nauczycielek syna.

Zakładka była róznież formą podziękowania dla wychowawczyni młodego.

I najświeższy mój komplecik na szczególną okazję. Bransoletka supłana na szpitalnych poczekalniach i w pociągu.

Nie pamiętam nawet komu robiłam ten naszyjnik.

Za to w pamięci zostały warsztaty z docoupage, jakie prowadziłam wolontarystycznie dla grupy fajnych babeczek. Oto, co wtedy zmalowałam.

Zostałam poproszona o pomalowanie takich skrzyneczek dla innych prowadzących warsztaty z szycia i szydełkowania.

Czasem wracam do bibuły. Iza poprosiła o słonecznika dla przyjaciółki.

Z tymi kolczykami wiąże się pewna anegdotka, ponieważ niedawno z Izą pojechałyśmy na badania do szpitala. Na izbie przyjęć zorientowałam się, że nie założyłam nawet kolczyków, co  rzadko mi się zdarza. Lubię mieć coś na uszach, więc wyjęłam swój podróżny warsztacik i zanim Iza została przyjęta, ja już cieszyłam się nowymi kolczykami. I bardzo je lubię.

I co? Ktoś dotrwał do samego końca? Ci, którzy mnie znają, to już pewnie nie są zdziwieni.

Pozdrawiam upalnie.

P.S. Wszystkie pazurki to hybrydki zmalowane przez moją zdolną córcię :)